Нада выписать словазлучэнни а)адносныя назоуники б)якасныя в) прыметныя Пачынала шарэць. Над лесам нізка грувасцілісяснегавыя воблакі. Дарога, скаваная марозам, выве-ла на ўзлесак.Іду паціху і два сляды бачу: ласіны і заячы. Сля-ды кіруюць у адным напрамку: на сярэдзіну ўзлес-ку. Прайшоў яшчэ крыху і ладны стажок сена ўба-чыў. А каля стажка таго лось з зайцам сілкуюцца.Стажок сена для іх нібы сталоўка бясплатная.Заяц, як толькі згледзеў мяне, адразу ў кусты сі-гануў. А лось ляніва павярнуў галаву і зноў за ядуўзяўся.Вяртаўся з лесу і ўсё думаў пра чалавека - доб-рага, з чулым сэрцам, які на ўзлеску для звяроўстажок сена пакінуў (Я. Галубовіч​

На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:

А веласіпед сапраўды мне купіш?

Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...

Маці сказала:

Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?

Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.

Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.

...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.

Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...

— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!

А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:

Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!

Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.

Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:

— Ну, Максімка, збірайся: едзем дадому, мама чакае.

I зноў Максімка ўбачыў той самы светлы, прыемны твар, зноў адчуў цеплыню на сэрцы і зноў шчыра прытуліўся да гру-дзей таткі.

Але адно вока яго глядзела на таварышаў хітра-хітра.

Объяснение:

И агнявокая дзянница, як маладая чарауница цябе сагрэе милым смехам, авее духам чыстых борау, палёу, лугоу, нябёс, прасторау и сыпне радасць низким стрэхам. Над шэрым восеньским полем, над скрыжаваннем дарог и далёким лесам сумнай усмешкай блиснула низкае сонца. О, Радзима, табою напоунена сэрца да краю.Я(займеннiк) можа(глагол) сотню(назоунiк) раз(назоунiк) прайшоу(глагол) па(предлог) роднай(прыметнiк) старане(назоунiк) пастор(назоунiк) и(предлог) жаль(назоунiк) яе(займеннiк) шляхоу(назоунiк) дауно(нарэче) знаёмы(прыметнiк) мне(займеннiк).