Музай для Максіма Багдановіча стала Ганна Какуева, сястра ягонага аднакласніка, таленавітая піяністка. “Зорка Венера… ” не мае свайго адрасанта, аднак такі бліскучы раманс мог напісаць чалавек, сэрца якога “напаткала” палкае і моцнае юначае пачуццё. Творчасць Максіма Багдановіча — гэта цэлае жыццё. У зборніку "Вянок" выявіліся мары, спадзяванні паэта, яго інтымныя пачуцці, шчырыя прызнанні ў любві да роднай зямлі. Значнае месца ў творчасці паэта займае інтымная лірыка. Каханне — пачуццё бязмернай павагі да жанчыны, выражэнне гуманнасці і высакароднасці чалавека, крыніца яго лепшых імкненняў. У творах М. Багдановіча гэта пачуццё сагрэта асаблівай цеплынёй, шчырасцю. Сапраўдным паэтычным шэдэўрам інтымнай лірыкі з'яўляецца раманс "Зорка Венера". Ён кранае глыбокай задушэўнасцю, душэўнай чысцінёй, праўдзівасцю выказаных пачуццяў. Лірычны герой твора (юнак) засмучаны тым, што павінен расстацца з любай дзяўчынай. Ён абяцае, што ў далёкім краі, куды едзе, усё сваё жыццё будзе помніць каханую. Пра яе будзе напамінаць і Венера, якой, безумоўна, вядома пра пакуты разлучаных сэрцаў: Глянь іншы раз на яе, — у расстанні Там з ёй зліём мы пагляды свае.. . Каб хоць на міг уваскрэсла каханне, Глянь іншы раз на яе.. . Сімвалам кахання ў рамансе выступае Венера. Краса вячэрняга неба, яна настолькі моцна ўплывае на ўнутраны стан чалавека, што можа нават з'яднаць позіркі і пачуцці закаханых людзей, якія знаходзяцца ў расстанні
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
Сочинение на белорусском языке про любимого героя у 《Журавлином крике》В.Быков
Тэкля была старай ўдавой. Жыла адна ў маленькай хатачцы, часамі любіла яна хадзіць і любавацца прыродай, заходзіць у госці да суседзяў. Жыла яна цяпер аднымі успамінамі, думаючы пра свайго сына Лаўрука і пакойнага мужыка Цыпрука. Адна надзея была ў яе на сына Лаўрука. Але той вельму хутка змяніў свае адносіны да яе. Пан Шчубальскі дапамог яе сыну выбрацца ў горад, і потым яе сын прыязжаў у госці не да сваіх бацькоў а да пана. А бацькі беглі у двор к пану каб толькі на хвіліначку пабачыць свайго сыночка. Але Лаўрук пачаў саромецца сваіх бацькоў. Аднойчы на вялікае свята каляды Тэкля рашыла наведаць свайго сына, але той выгнаў яе з дому абазваўшы яе нейкай жабрачкай і даў её некалькі грошаў. Лаўруку была сорамна перад сваімі служачымі людзьмі ,што яго маці апранута у рваннае адзенне.
Доўга пасля гэтага выпадку Тэкля не магла прыйсці ў сябе. Яна не магла змірыцца з той думкай, што яе родны сын не прызнае яе. Для Тэклі такія паводзіны сына сталі душэўнай траўмай. Яна праз слёзы глядзела на трох рублевыя паперкі і доўгі час не магла прамовіць слова. Для кожнай маці сын з’яуляецца яе шчасцем і апорай, і вельмі цяжка зразумяваць тое што, ты нікаму не патрэбен дажа роднаму дзіцяці.